Παράλληλα σύμπαντα...

Υπάρχει ένα αντίγραφό σας που διαβάζει αυτό το άρθρο; ένα πρόσωπο που δεν είσαστε εσείς αλλά ζει σ' ένα πλανήτη που λέγεται Γη, με...
ομιχλώδη βουνά, γόνιμα χωράφια, πολυάνθρωπες πόλεις σ' ένα ηλιακό σύστημα με 8 άλλους πλανήτες; Η ζωή αυτού του προσώπου είναι ως τώρα ίδια με τη δική σας από κάθε άποψη. Αλλά ίσως αυτός ή αυτή, τώρα αποφασίζει να παρατήσει αυτό το άρθρο ενώ εσείς συνεχίζετε να διαβάζετε.


Η ιδέα για ένα δικό σας αντίγραφο μοιάζει παράξενη και απίθανη αλλά φαίνεται ότι θα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της γιατί υποστηρίζεται από αστρονομικά δεδομένα. Το απλούστερο και πιο διαδεδομένο κοσμολογικό μοντέλο σήμερα, προβλέπει ότι έχετε ένα δίδυμο σ' ένα γαλαξία σε απόσταση περί τα (10 στην 1028 ) μέτρα από εδώ. Η απόσταση είναι τόσο μεγάλη ώστε δεν ανήκει καν στην περιοχή που παρατηρούν οι αστρονόμοι, αλλά αυτό δεν κάνει τον δίδυμο εαυτό σας λιγότερο πραγματικό. Για το πως εκτιμάται η απόσταση αυτή θα μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος του άρθρου. Σε πολύ πιο μακρινές αποστάσεις από αυτήν υπάρχουν ολόκληρα Σύμπαντα, αντίγραφα του δικού μας. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει από στοιχειώδεις πιθανότητες και δεν προϋποθέτει καν τις προτεινόμενες ιδέες της σύγχρονης φυσικής. Μόνο την άποψη ότι ο χώρος είναι άπειρος ή τουλάχιστον αρκούντως τεράστιος σε μέγεθος και ομοιόμορφα γεμάτος με ύλη. Αυτά λέγονται παράλληλα Σύμπαντα επιπέδου Ι. Δείτε σχετικά την σημείωση στο τέλος του 1ου μέρους.
Κάτι τέτοιο φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τις... παρατηρήσεις. Σε άπειρο χώρο, ακόμα και τα πιο απίθανα γεγονότα πρέπει να συμβαίνουν κάπου. Υπάρχουν άπειροι άλλοι κατοικήσιμοι πλανήτες, οι οποίοι περιλαμβάνουν όχι ένα αλλά άπειρους με κατοίκους που έχουν όμοια εμφάνιση με τη δική μας, όνομα και μνήμες όπως εσείς που έχουν ακολουθήσει όλες τις επιλογές που ακολουθήσατε και εσείς στη ζωή σας.


Πιθανόν δεν θα δείτε ποτέ τους άλλους εαυτούς σας. Η πιο μεγάλη απόσταση που μπορείτε να δείτε είναι η απόσταση που μπόρεσε να ταξιδέψει το φως κατά τα 14 δισεκατομμύρια χρόνια αφότου συνέβη το Big Bang. Το πιο μακρινό ορατό αντικείμενο είναι τώρα περίπου στα 4 X 1026 μέτρα μακριά μας, μια απόσταση που ορίζει το παρατηρήσιμο Σύμπαν μας. Το μέγεθος αυτό λέγεται και όγκος Hubble, ή ορίζοντας παρατήρησης ή και απλά το Σύμπαν μας. Όμοια το Σύμπαν των δίδυμων εαυτών σας είναι σφαίρες του ίδιου μεγέθους με κέντρα τους δικούς τους πλανήτες. Πρόκειται για τα πιο άμεσα παραδείγματα παράλληλων Συμπάντων. Κάθε Σύμπαν είναι απλά ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου Πολυσύμπαντος.

Με αυτόν όμως τον ορισμό του Σύμπαντος θα περίμενε κανείς η έννοια του Πολυσύμπαντος ν' ανήκει στη σφαίρα της μεταφυσικής. Η διάκριση μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής είναι στο αν μια θεωρία είναι ελέγξιμη πειραματικά, άσχετα αν ακούγεται παράδοξη ή περιέχει μη παρατηρήσιμες ποσότητες. Τα σύνορα της φυσικής έχουν βαθμιαία διευρυνθεί ώστε να περιλαμβάνουν όλο και πιο αφηρημένες έννοιες όπως η σφαιρική Γη, τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, η επιβράδυνση του χρόνου στις υψηλές ταχύτητες, η κβαντική υπέρθεση, ο καμπύλος χώρος και οι μαύρες τρύπες. Κατά τα τελευταία χρόνια και η ιδέα του Πολυσύμπαντος μπήκε σ' αυτή τη λίστα. Στηρίζεται σε καλά ελεγμένες θεωρίες όπως η Σχετικότητα και η Κβαντομηχανική, και ικανοποιεί όλα τα βασικά κριτήρια μιας εμπειρικής επιστήμης. Κάνει προβλέψεις και μπορεί να τροποποιηθεί. Οι επιστήμονες έχουν συζητήσει 4 διαφορετικούς τύπους παράλληλων Συμπάντων. Η ερώτηση κλειδί δεν είναι αν το Πολυσύμπαν υπάρχει αλλά πόσα επίπεδα έχει.
Επίπεδο I: Πέρα από τον κοσμικό μας ορίζοντα
Τα παράλληλα Σύμπαντα των άλλων εαυτών σας αποτελούν το επίπεδο Ι του Πολυσύμπαντος. Πρόκειται για τον λιγότερο αμφιλεγόμενο τύπο. Όλοι μας δεχόμαστε την ύπαρξη πραγμάτων που δεν μπορούμε να δούμε αλλά θα βλέπαμε αν κινούμαστε σε ένα διαφορετικό πλεονεκτικό σημείο ή απλά περιμέναμε, όπως οι άνθρωποι που περιμένουν τα πλοία να εμφανιστούν στον ορίζοντα. Αντικείμενα πέρα από τον κοσμικό ορίζοντα βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση. Το παρατηρήσιμο Σύμπαν μεγαλώνει κατά ένα έτος φωτός κάθε χρόνο, καθώς το φως από όλο και μακρινότερα αντικείμενα έχει τον χρόνο να φθάσε ως εμάς. Πιθανόν θα πεθάνετε αρκετά πριν ο άλλος εαυτός σας γίνει ορατός, αλλά κατ' αρχήν και αν η κοσμική διαστολή συνεργαστεί, οι απόγονοί σας θα μπορούσαν να τον παρατηρήσουν με ένα αρκετά ισχυρό τηλεσκόπιο.

Αν μη τι άλλο το Πολυσύμπαν Επιπέδου Ι ακούγεται μάλλον προφανές. Πως θα μπορούσε ο χώρος να μην είναι άπειρος; Υπάρχει κάπου μια πινακίδα που να λέει: "Ο χώρος τελειώνει εδώ-Προσέξτε το χάσμα"; Αν είναι έτσι τότε τι βρίσκεται πέρα από εκεί; Στην πραγματικότητα η θεωρία του Einstein για τη βαρύτητα εξετάζει αυτή την διαίσθηση. Ο χώρος θα μπορούσε να είναι πεπερασμένος αν έχει μια κυρτή καμπύλωση ή μια ασυνήθιστη τοπολογία. Ένα σφαιρικό ή σχήματος λουκουμά Σύμπαν θα είχε ένα πεπερασμένο όγκο αλλά δεν θα είχε άκρα. Η κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου επιτρέπει ευαίσθητα τεστ τέτοιων υποθέσεων. Μέχρι τώρα όμως οι ενδείξεις είναι εναντίον τους. Τα πρότυπα που δέχονται το άπειρο Σύμπαν ταιριάζουν με τα δεδομένα μας και μπαίνουν ισχυροί περιορισμοί στα εναλλακτικά μοντέλα.
Μια άλλη δυνατότητα είναι ότι ο χώρος είναι άπειρος αλλά η ύλη περιορίζεται σε μια περιοχή γύρω μας. Αυτό είναι το ιστορικά δημοφιλές μοντέλο του "Σύμπαντος-νησίδας". Σε μια παραλλαγή αυτού του μοντέλου η ύλη αραιώνει με την απόσταση σε πολύ μεγάλη κλίμακα με τη μορφή fractal. Είτε με τη μια είτε με την άλλη εκδοχή, σχεδόν όλα τα Σύμπαντα στο Πολυσύμπαν επιπέδου Ι, θα είναι άδεια και νεκρά. Οι πρόσφατες όμως παρατηρήσεις της τρισδιάστατης κατανομής των γαλαξιών και της ακτινοβολίας μικροκυμάτων υποβάθρου, μας έχει δείξει ότι η διάταξη της ύλης μας παρέχει τρόπους να εξουδετερωθεί η ομοιομορφία του κενού σε πολύ μεγάλες αποστάσεις. χωρίς να χρειάζονται δομές μεγαλύτερες από 1024 μέτρα.
Παρατηρητές που ζουν στα παράλληλα Σύμπαντα επιπέδου Ι, θα έχουν τους ίδιους νόμους της φυσικής όπως εμείς, αλλά με διαφορετικές αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με τις σύγχρονες θεωρίες, διαδικασίες στο αρχικό Σύμπαν, διασκόρπισαν την ύλη με κάποιο βαθμό τυχαιότητας, και γεννήθηκαν όλες οι δυνατές διατάξεις που είχαν πιθανότητα διάφορη του μηδενός. Οι κοσμολόγοι υποθέτουν ότι το Σύμπαν μας, με μια σχεδόν ομοιόμορφη κατανομή μάζας και κάποιες αρχικές διακυμάνσεις στην πυκνότητα της τάξης του ενός μέρους στα 100.000, είναι τυπικές τιμές, τουλάχιστον για Σύμπαντα που περιέχουν παρατηρητές. Η υπόθεση αυτή είναι εκείνη που δικαιολογεί την εκτίμηση που αναφέραμε στο 1ο μέρος, ότι το πλησιέστερο αντίγραφο του εαυτού μας βρίσκεται 10 στην 1028 μέτρα μακριά μας. Περίπου σε 10 στην 1092 μέτρα μακριά, θα βρίσκεται μια σφαίρα ακτίνας 100 έτη φωτός, απόλυτα όμοια με μια αντίστοιχη που έχει κέντρο εμάς. Έτσι όλες οι εντυπώσεις που θα προσλαμβάνουμε κατά τα επόμενα 100 χρόνια θα είναι ίδιες με εκείνες που θα προσλαμβάνουν τα αντίγραφά μας εκεί έξω. Ας μην ξεχνάμε δε, όπως είδαμε και στο 1ο μέρος, ότι σε απόσταση 10 στην 10118 μέτρα, βρίσκεται ένας ολόκληρος όγκος Hubble (¨ένα Σύμπαν ολόκληρο) απόλυτα όμοιο με το δικό μας.

Αυτές είναι εξαιρετικά συντηρητικές εκτιμήσεις, που συνάγονται αν μετρήσουμε όλες τις δυνατές κβαντικές καταστάσεις που μπορεί να έχει ένας όγκος Hubble, αν δεν είναι θερμότερος από 108 Kelvin. Ένας τρόπος για να κάνουμε τους υπολογισμούς είναι να αναρωτηθούμε πόσα πρωτόνια θα μπορούσαν να χωρέσουν σε έναν όγκο Hubble σ' αυτή τη θερμοκρασία. Η απάντηση είναι 10118 πρωτόνια. Καθένα από αυτά τα σωματίδια μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει σ' αυτόν τον όγκο, κι έτσι καταλήγουμε στον αριθμό 2 στην 10118 δυνατές διατάξεις των πρωτονίων. Ένα "κουτί" που περιέχει τόσους όγκους Hubble εξαντλεί όλες τις δυνατότητες. Αν στρογγυλέψουμε τα νούμερα, ένα τέτοιο κουτί έχει διάμετρο της τάξης των 10 στην 10118 μέτρα. Πέρα από αυτό το κουτί, σύμπαντα - περιλαμβανομένου του δικού μας- πρέπει να επαναλαμβάνονται. Περίπου στην ίδια εκτίμηση καταλήγουμε χρησιμοποιώντας θερμοδυναμική ή υπολογισμούς στηριγμένους στην κβαντική βαρύτητα, για το συνολικό περιεχόμενο πληροφοριών στο Σύμπαν.

Το πιο κοντινό αντίγραφό σας έχει μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται σε πολύ κοντινότερη απόσταση από αυτή που εκτιμήσαμε παραπάνω, αν ληφθούν υπ' όψιν οι διαδικασίες για σχηματισμό των πλανητών και η βιολογική εξέλιξη, τα οποία ευνοούν το σχηματισμό ενός αντιγράφου σας. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι ο δικός μας όγκος Hubble, έχει τουλάχιστον 1020 κατοικήσιμους πλανήτες, μερικοί εκ των οποίων μπορεί να μοιάζουν με τη Γη.

Το πλαίσιο σκέψης που αναπτύξαμε για το Πολυσύμπαν επιπέδου Ι, χρησιμοποιείται πια σε θεωρητικούς υπολογισμούς ρουτίνας στη σύγχρονη Κοσμολογία, αν και σπάνια η διαδικασία αυτή αναφέρεται αναλυτικά. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε το πως οι Κοσμολόγοι χρησιμοποίησαν τα δεδομένα της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου για να αποκλείσουν μια πεπερασμένη σφαιρική γεωμετρία του Σύμπαντος. Τα θερμά και τα ψυχρά σημάδια στους χάρτες της ακτινοβολίας αυτής υποβάθρου, έχουν ένα χαρακτηριστικό μέγεθος που εξαρτάται από την καμπυλότητα του χώρου. Τα παρατηρούμενα σημάδια λοιπόν εμφανίζονται πολύ μικρά για να είναι συνεπή με ένα σφαιρικό σχήμα. Αλλά είναι σημαντικό να είναι τα συμπεράσματά μας στατιστικά ισχυρά. Το μέσο μέγεθος κάθε σημαδιού μεταβάλλεται τυχαία από έναν όγκο Hubble σε έναν άλλο. Έτσι είναι πιθανόν ότι το δικό μας Σύμπαν μας εξαπατά, δηλαδή μπορεί να είναι μεν σφαιρικό αλλά τυχαίνει να έχει σημάδια μικρού μεγέθους. Όταν οι Κοσμολόγοι λένε ότι έχουν αποκλείσει το σφαιρικό μοντέλο με σιγουριά 99,9%, εννοούν πραγματικά ότι αν αυτό το μοντέλο ήταν πραγματικό λιγότεροι από 1 στους 1.000 όγκους Hubble θα εμφάνιζε σημάδια τόσο μικρά όσο αυτά που παρατηρούμε.

Το συμπέρασμα είναι ότι η θεωρία του Πολυσύμπαντος μπορεί να ελεγχθεί και να απορριφθεί, ακόμη και αν εμείς δεν μπορούμε να δούμε τα άλλα Σύμπαντα. Το κλειδί είναι να προβλέψουμε πως θα είναι η συλλογή των παράλληλων Συμπάντων, και να καθορίσουμε μια κατανομή πιθανοτήτων, ή ισοδύναμα αυτό που οι μαθηματικοί αποκαλούν "μέτρο" επί της συλλογής αυτής. Το δικό μας Σύμπαν θα πρέπει να προκύπτει σαν ένα από τα πιο πιθανά. Αν όχι - αν δηλαδή σύμφωνα με τη θεωρία του Πολυσύμπαντος ζούμε σε ένα Σύμπαν μικρής πιθανότητας - τότε η θεωρία μας έχει πρόβλημα. Όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό το πρόβλημα του "μέτρου" μπορεί να κρύβει μια μεγάλη πρόκληση.
Αν το επίπεδο Ι μας είναι δύσκολο να το χωνέψουμε, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε ένα άπειρο σύνολο από διαφορετικά Πολυσύμπαντα επιπέδου Ι, μερικά πιθανόν με διαφορετικές διαστάσεις χωροχρόνου και διαφορετικές φυσικές σταθερές. Αυτά τα άλλα Πολυσύμπαντα τα οποία συνιστούν ένα Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙ, προβλέπονται από την δημοφιλή θεωρία του αιώνιου χαοτικού πληθωρισμού.

Ο πληθωρισμός είναι μια επέκταση της θεωρίας του Big Bang, και εξηγεί πολλά από τα αδύνατα σημεία αυτής της θεωρίας, όπως για παράδειγμα, γιατί το Σύμπαν είναι τόσο μεγάλο, τόσο ομογενές και τόσο επίπεδο. Μια πολύ γρήγορη διαστολή του χώρου στην αρχή του Σύμπαντος, μπορεί να εξηγήσει όλα αυτά τα σημεία και άλλα ακόμα. Μια τέτοια διαστολή προβλέπεται από μια πλατειά τάξη θεωριών των στοιχειωδών σωματιδίων, και όλες οι ενδείξεις που έχουμε υποστηρίζουν μια τέτοια γρήγορη διαστολή. Η φράση: "αιώνια χαοτικό" αναφέρεται στο τι συμβαίνει σε πολύ μεγάλες κλίμακες. Ο χώρος σαν σύνολο διαστέλλεται και θα συνεχίσει να το κάνει για πάντα, αλλά μερικές περιοχές του χώρου σταματούν να διαστέλλονται και σχηματίζουν μεμονωμένες φυσαλίδες, σαν θύλακοι αέρα σε μια ζύμη που φουσκώνει. Άπειρες τέτοιες φυσαλίδες αναδύονται. Κάθε μια είναι ένα Πολυσύμπαν επιπέδου Ι σε εμβρυακή κατάσταση: άπειρη σε μέγεθος και γεμάτη με ύλη που αποτέθηκε από το ενεργειακό πεδίο που προκάλεσε τον πληθωρισμό.
Οι φυσαλίδες αυτές είναι σε απόσταση μεγαλύτερη από άπειρη από τη Γη μας, υπό την έννοια ότι δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε ποτέ εκεί ακόμη και αν ταξιδεύαμε με την ταχύτητα του φωτός για πάντα. Ο λόγος είναι ότι ο χώρος μεταξύ της φυσαλίδας μας και των γειτονικών φυσαλίδων διαστέλλεται πιο γρήγορα από ότι κινούμαστε εμείς εντός αυτού του χώρου, ακόμη και αν κινούμαστε με την ταχύτητα του φωτός. Οι απόγονοί σας δεν θα δουν ποτέ τα αντίγραφά τους οπουδήποτε μέσα στο επίπεδο ΙΙ. Για τον ίδιο λόγο, αν η κοσμική διαστολή επιταχύνεται, όπως μας δείχνουν οι τωρινές μας παρατηρήσεις, κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να δει ούτε τα αντίγραφά του εντός του επιπέδου Ι.

Το Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙ έχει μια ποικιλομορφία πολύ μεγαλύτερη από το Πολυσύμπαν επιπέδου Ι. Οι φυσσαλίδες διαφέρουν όχι μόνο ως προς τις αρχικές συνθήκες αλλά και ως προς φαινομενικά σταθερές όψεις της φύσης. Η επικρατούσα άποψη στη φυσική σήμερα είναι ότι ο αριθμός των διαστάσεων του χωροχρόνου, η ποιοτική μορφή των στοιχειωδών σωματίων, και πολλές από τις ονομαζόμενες φυσικές σταθερές, δεν απορρέουν από τους φυσικούς νόμους αλλά είναι το προϊόν διαδικασιών που ονομάζονται διασπάσεις συμμετριών. Για παράδειγμα οι θεωρητικοί πιστεύουν ότι ο χώρος στο δικό μας Σύμπαν είχε κάποτε 9 διαστάσεις, όλες ισότιμες μεταξύ τους. Αρκετά νωρίς στην ιστορία του Σύμπαντος, τρεις από αυτές συμμετείχαν στην διαστολή του Σύμπαντος και κατέληξαν να είναι αυτές που παρατηρούμε σήμερα. Οι άλλες 6 δεν γίνονται σήμερα αντιληπτές, είτε διότι έχουν παραμείνει μικροσκοπικές με μια κλειστή μορφή σαν "λουκουμάς", είτε διότι όλη η ύλη είναι περιορισμένη σε μια τρισδιάστατη επιφάνεια (μια μεμβράνη ή απλά βράνη όπως την λένε), η οποία βρίσκεται μέσα στον 9-διάστατο χώρο.

Έτσι έσπασε η αρχική συμμετρία μεταξύ των διαστάσεων. Οι κβαντικές διακυμάνσεις που προκαλούν τον χαοτικό πληθωρισμό, θα μπορούσαν να προκαλέσουν διαφορετικά σπασίματα της συμμετρίας σε άλλες φυσαλίδες. Μερικές μπορεί να κατέληξαν τετραδιάστατες, άλλες μπορεί να περιέχουν μόνο δύο αντί για τρεις γενιές των κουάρκ, και ακόμη άλλες μπορεί να έχουν μια ισχυρότερη κοσμολογική σταθερά απ' ότι το δικό μας Σύμπαν.

Ένας άλλος τρόπος να παραχθεί ένα Πολυσύμπαν επιπέδου ΙΙ θα μπορούσε να είναι μέσω ενός κύκλου γέννησης και καταστροφής Συμπάντων. Η ιδέα αυτή εισήχθη σε επιστημονική βάση τη δεκαετία του 1930 από τον Richard C. Tolman, ενώ πρόσφατα την επεξεργάστηκαν οι Paul J. Steinhardt του πανεπιστημίου Princeton και Neil Turok του πανεπιστημίου Cambridge. Η πρόταση των Steinhardt και Turok και τα σχετικά μοντέλα περιλαμβάνουν μια δεύτερη τρισδιάστατη βράνη, που υπάρχει παράλληλα με τη δική μας, και αντισταθμίζονται σε μια ανώτερη διάσταση. Αυτό το παράλληλο Σύμπαν δεν είναι στην πραγματικότητα ένα ξεχωριστό Σύμπαν, γιατί αλληλεπιδρά με το δικό μας. Αλλά το σύνολο των Συμπάντων που δημιούργησαν, δημιουργούν ή θα δημιουργήσουν με την αλληλεπίδρασή τους αυτές οι βράνες, θα σχηματίζουν ένα Πολυσύμπαν, που μάλλον θα έχει μια ποικιλομορφία παρόμοια με αυτή που παράγεται με τον χαοτικό πληθωρισμό. Μια ιδέα που προτείνεται από τον Lee Smolin του Ινστιτούτου Perimeter στο Ontario, περιλαμβάνει κι άλλο ακόμη Πολυσύμπαν συγκρίσιμο σε ποικιλομορφία με αυτό του επιπέδου ΙΙ, αλλά που συνεχώς διαιρείται και δημιουργεί νέα Σύμπαντα μέσω μαύρων οπών μάλλον παρά μέσω της φυσικής των βρανών.
Το μυστήριο της πιθανότητας. Τι πιθανότητες υπάρχουν;

Καθώς οι θεωρίες για τα Πολυσύμπαντα απολαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο θαυμασμό, το ζήτημα του πως να υπολογίζουμε πιθανότητες στη φυσική, μας φέρνει σε όλο και μεγαλύτερη αμηχανία. Αν πραγματικά υπάρχουν πολλά ίδια αντίγραφα του εαυτού σας η παραδοσιακή έννοια της αιτιοκρατίας εξατμίζεται. Δεν μπορείτε να υπολογίσετε το μέλλον σας ακόμη και αν είχατε πλήρη γνώση της συνολικής κατάστασης του Πολυσύμπαντός σας, διότι δεν υπάρχει τρόπος για σας να προσδιορίσετε ποιο από τα αντίγραφα είσαστε (όλα αισθάνονται ότι είναι το ίδιο). Το μόνο που μπορείτε να προβλέψετε είναι οι πιθανότητες για το τι θα παρατηρείτε. Αν ένα αποτέλεσμα έχει πιθανότητες ας πούμε 50%, αυτό σημαίνει ότι οι μισοί παρατηρητές παρατηρούν αυτό το αποτέλεσμα.

Ατυχώς δεν είναι εύκολο έργο να υπολογίσετε ποιο κλάσμα των άπειρων παρατηρητών παρατηρεί κάποιο γεγονός. Η απάντηση εξαρτάται από την σειρά με την οποία τους μετράτε. Ως ανάλογο θα μπορούσαμε να πούμε ότι, το κλάσμα των ακεραίων που είναι άρτιοι είναι 50% αν τους διατάξετε αριθμητικά (1, 2, 3, 4, ...) αλλά πλησιάζει το 100% αν τους διατάξετε ψηφίο προς ψηφίο, με τον τρόπο που θα έκανε ένας επεξεργαστής (1, 10, 100, 1,000, ...). Όταν οι παρατηρητές βρίσκονται σε αποκομμένα μεταξύ τους Σύμπαντα, δεν υπάρχει τρόπος φυσικά προφανής, πως να τους διατάξουμε. Αντί γι αυτό κανένας πρέπει να πάρει δείγματα από διαφορετικά Σύμπαντα, με κάποια στατιστικά βάρη που αναφέρονται από τους μαθηματικούς ως "μέτρο".

Το πρόβλημα αυτό εμφανίζεται ήπιο και αντιμετωπίσιμο στο επίπεδο Ι, αλλά γίνεται σοβαρό στο επίπεδο ΙΙ, έχει προκαλέσει αρκετή αντιπαράθεση στο επίπεδο ΙΙΙ και είναι τρομακτικό στο επίπεδο ΙV. Στο επίπεδο ΙΙ για παράδειγμα, ο Alexander Vilenkin του πανεπιστημίου Tufts, αλλά και άλλοι ερευνητές έχουν δημοσιεύσει προβλέψεις για τις κατανομές πιθανότητας διαφόρων κοσμολογικών παραμέτρων. Σχολιάζουν λοιπόν ότι διαφορετικά παράλληλα Σύμπαντα που έχουν διασταλεί σε διαφορετικό βαθμό θα έχουν και διαφορετικά στατιστικά βάρη, ανάλογα με τον όγκο τους. Από την άλλη πλευρά, οι μαθηματικοί θα μας πουν ότι 2Χ άπειρο = άπειρο, και συνεπώς δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη πως ένα άπειρο Σύμπαν που έχει διασταλεί κατά ένα παράγοντα 2 είναι και μεγαλύτερο. Επιπλέον ένα πεπερασμένο Σύμπαν με τοπολογία λουκουμά είναι ισοδύναμο με ένα τέλεια περιοδικό Σύμπαν με άπειρο όγκο, όπως εμφανίζονται και τα δυο τους στους παρατηρητές που βρίσκονται μέσα σ' αυτά. Έτσι λοιπόν ο άπειρα μικρότερος όγκος του ενός γιατί να δώσει μηδενικό στατιστικό βάρος στους υπολογισμούς; Τελικά ακόμη και στο Πολυσύμπαν επιπέδου Ι, οι όγκοι Hubble επαναλαμβάνονται (με τυχαίο βέβαια τρόπο και όχι περιοδικά) μετά από περίπου 10 στην 10118 μέτρα.

Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο είναι άσχημο, σκεφθείτε το πρόβλημα να αποδώσουμε στατιστικά βάρη σε διαφορετικές μαθηματικές δομές στο επίπεδο ΙV. Το γεγονός ότι το Σύμπαν μας μοιάζει σχετικά απλό, έχει κάνει αρκετούς να προτείνουν ότι ο σωστός τρόπος απόδοσης στατιστικού βάρους σχετίζεται κάπως με την πολυπλοκότητα.

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος αλλάζει θέση!

Είναι πιο εύκολο να εντοπίσει κανείς τον Άη Βασίλη, ο οποίος συνήθως βρίσκεται στο βόρειο γεωγραφικό πόλο, παρά να βρει το ακριβές σημείο του βόρειου μαγνητικού πόλου του πλανήτη μας, το οποίο μετακινείται συνεχώς, εσχάτως όλο και πιο...

γρήγορα με κατεύθυνση προς τα νησιά της Σιβηρίας, σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις των επιστημόνων, που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο.

Ο μαγνητικός βόρειος πόλος, που διαφέρει από τον γεωγραφικό βόρειο πόλο ή σκέτα βόρειο πόλο (δηλαδή το βορειότερο σημείο της Γης, όπου ο άξονας περιστροφής της τέμνει τον πλανήτη), είναι το σημείο στην επιφάνεια της Γης προς το οποίο "δείχνουν" όλες οι μαγνητικές πυξίδες.

Ο μαγνητικός βόρειος πόλος εντοπίστηκε για πρώτη φορά στο βόρειο Καναδά, το 1831, από τον σκωτσέζο εξερευνητή Τζέημς Κλαρκ Ρος, ο οποίος μάλιστα δεν δίστασε να τοποθετήσει μια βρετανική σημαία στο σημείο, ώστε να το "κατοχυρώσει" για λογαριασμό της Βρετανίας. Δυστυχώς γι' αυτόν, ο πόλος έκτοτε…έφυγε από εκείνο το σημείο.

Καθώς οι γεωφυσικές συνθήκες στο εσωτερικό της Γης συνεχώς μεταβάλλονται, ο βόρειος μαγνητικός πόλος μετακινείται κάθε χρόνο. Οι μετρήσεις έχουν δείξει ότι αυτά τα 180 χρόνια μετά την ανακάλυψή του, ο πόλος μετακινείται βαθμιαία με ρυθμό σχεδόν 15 χιλιομέτρων ετησίως. Όμως στη δεκαετία του ΄90, για άγνωστο λόγο, η μετακίνηση αυτή επιταχύνθηκε σημαντικά, φθάνοντας τα 60 χιλιόμετρα το 2002 και έκτοτε έχει ελαφρά μειωθεί στα 55 χλμ., με κατεύθυνση βόρεια-βορειοδυτική στον Αρκτικό Ωκεανό. Αν συνεχίσει έτσι, σε μια δεκαετία περίπου ο βόρειος μαγνητικός πόλος θα βρεθεί στη Σιβηρία.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μια εξήγηση, σύμφωνα με το αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό "Scientific American", δίνει μια ομάδα γάλλων γεωφυσικών με επικεφαλής τον Arnaud Chulliat του Ινστιτούτου Φυσικής της Γης στο Παρίσι, οι οποίοι δημοσίευσαν σχετικές μελέτες στα περιοδικά "Eos" και "Journal of Geophysical Research-Solid Earth" της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης.

Οι ερευνητές αποδίδουν την μετακίνηση σε μια ελικοειδή στήλη λιωμένων υλικών που ανεβαίνει από τα έγκατα του πλανήτη. Όπως αναφέρουν, τέτοιες στήλες λιγότερο πυκνών υγρών σχηματίζονται στα σύνορα του εσωτερικού πυρήνα της Γης και στη συνέχεια βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια μέσω ενός "κυλίνδρου", ο κεντρικός άξονας του οποίου είναι ο άξονας περιστροφής του πλανήτη μας.

Η γρήγορη περιστροφή της Γης προκαλεί ισχυρή ελικοειδή κίνηση στα λιωμένα υλικά που περιέχονται μέσα σε αυτή τη στήλη. Οι κινήσεις αυτές, που επιδρούν στον μανδύα κάτω από την Αρκτική, έχουν ως συνέπεια την μετακίνηση του βορείου μαγνητικού πόλου, μέσω μιας διαδικασίας που κάπως μοιάζει με την μεταβαλλόμενη μαγνητική δραστηριότητα, η oποία παράγει τις πιο σκούρες "κηλίδες" στον ήλιο.

Οι νέες μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου στα Νέα Σιβηριανά Νησιά δείχνουν ότι μια τέτοια διαδικασία πρέπει να βρίσκεται σε εξέλιξη από κάτω τους, αν και απόδειξη προς το παρόν δεν μπορεί να υπάρξει, όπως παραδέχτηκαν οι γάλλοι επιστήμονες. Η λύση του μυστηρίου, που βρίσκεται "θαμμένο" στο εσωτερικό της Γης, θα απαιτήσει νέες επιστημονικές γνώσεις και μεθόδους, καθώς και περισσότερα στοιχεία από τους δορυφόρους που μελετούν το Αρκτικό μαγνητικό περιβάλλον.

Ανακαλύφθηκε ναός των Μάγια 1.600 ετών

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΥΡΗΜΑ

Ναό των Μάγια 1.600 ετών ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι στο βόρειο δάσος της Γουατεμάλα, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον “νυχτερινό ήλιο”.
Ο Ήλιος ήταν ένα βασικό στοιχείο του πολιτισμού των Μάγια, εξηγεί ο Stephen Houston,  επικεφαλής της ομάδας αρχαιολόγων από τη Γουατεμάλα και την Αμερική που πραγματοποιούν ανασκαφές στην περιοχή El Zots από το 2006.
“Ο συγκεκριμένος ναός, είναι από αυτούς που δοξάζουν τη στενή σχέση μεταξύ του βασιλιά και των πιο ισχυρών και κυρίαρχων ουράνιων παρουσιών”, προσθέτει ο Houston, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Brown.
Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι ο ναός πιθανότατα κτίστηκε για να τιμήσει τον ηγέτη που θάφτηκε κάτω από τον τάφο της πυραμίδας Diablo, τον κυβερνήτης και ιδρυτής της πρώτης δυναστείας Ελ Zotz, ο οποίος ονομάζεται Pa’Chan, ή σε ελεύθερη μετάφραση “ενισχυμένος ουρανός”.
Ο πολιτισμός των Μάγια εξαπλώθηκε μέσω του νότιου Μεξικού, στη Γουατεμάλα, την Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ, και στο Μπελίζ, ενώ έφτασε στο απόγειό του μεταξύ 250 και 900 μ.Χ.
Η χρονολόγηση άνθρακα τοποθετεί την κατασκευή του ναού στο πρώτο μέρος της εποχής εκείνης, κάπου μεταξύ 350 και 400 μ.Χ.
Είναι περίτεχνα διακοσμημένος με γυψομάρμαρο και φέρει μαζικές μάσκες, 1,5 μέτρο ψηλές η καθεμία που απεικονίζουν τις φάσεις του Ήλιου καθώς κινείται από ανατολικά προς τα δυτικά.
Ο ναός είχε πιθανότατα 14 μάσκες στο ύψος της ζωφόρου, αλλά μόνο οκτώ από αυτές έχουν τεκμηριωθεί μέχρι στιγμής, γι ‘αυτό οι ανασκαφές πρέπει να συνεχιστούν.

 

CERN και Φουκουσίμα: βίοι παράλληλοι

Τι «ακριβώς» έγινε στο κέντρο πυρηνικών ερευνών CERN πριν περίπου δύο εβδομάδες; Υπάρχουν τουλάχιστον δύο απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα.

Πρώτη απάντηση: Εντοπίστηκε ένα νέο σωματίδιο και σε περίπτωση που στο μέλλον ταυτιστεί το σωματίδιο αυτό με το σωματίδιο που προέβλεψε ο Πήτερ Χιγκς το 1964, θα ενισχυθεί η εγκυρότητα ενός σχετικά επιτυχημένου μοντέλου που ενοποιεί δύο από τις τέσσερις δυνάμεις που γνωρίζουμε ότι υπάρχουν στη φύση. Επιπλέον, μια τέτοια ταύτιση θα είναι σοβαρό βήμα προς την κατανόηση του μηχανισμού με βάση τον οποίο απέκτησαν μάζα όλα τα σωματίδια λίγες στιγμές μετά μια αρχική έκρηξη που κατά πάσα πιθανότητα οδήγησε στη σημερινή δομή του σύμπαντος.

Δεύτερη απάντηση: Μετά από 20 χρόνια, 10 δισεκατομμύρια ευρώ, τη θεωρητική και πρακτική εργασία περίπου 10.000 φυσικών, μηχανικών και τεχνικών από τουλάχιστον 165 εργαστήρια και πανεπιστήμια από 35 χώρες, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη ενός νέου σωματιδίου. Ένα γιγαντιαίο εγχείρημα εκλαΐκευσης μας είχε «προετοιμάσει» εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια για την ανακάλυψη αυτήν, καθιερώνοντας -παρά τις αντιδράσεις των επιστημόνων- την ονομασία «σωματίδιο του Θεού». Η ανακάλυψη θεωρήθηκε ως θρίαμβος της επιστήμης, της ανιδιοτελούς συνεργασίας των επιστημόνων διαφορετικών εθνών, που αναζήτησαν και βρήκαν μια νέα αλήθεια και διαμόρφωσαν ένα νέο πρότυπο συνεργασίας.

Και οι δύο απαντήσεις περιέχουν πολλά στοιχεία της πραγματικότητας που βιώσαμε τις τελευταίες εβδομάδες. Με μια διαφορά όμως: η πρώτη απάντηση δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, παρά μόνον αν την προσλάβουμε στο πλαίσιο που σκιαγραφεί η δεύτερη απάντηση. Με άλλα λόγια, αν θέλουμε, ως πολίτες, να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται στο CERN, είμαστε υποχρεωμένοι να κατανοήσουμε το σωματίδιο που εντοπίστηκε ως μια κοινωνική κατασκευή. Αυτό δεν σημαίνει -επαναλαμβάνουμε: δεν σημαίνει- ότι στήθηκε μια κομπίνα για να «εφευρεθεί» ένα σωματίδιο που δεν υπάρχει ούτε και ότι δεν εντοπίστηκε μια νέα φυσική οντότητα.

Το σωματίδιο ως κοινωνική κατασκευή

Η κοινωνική κατασκευή του σωματιδίου σημαίνει ότι το συγκεκριμένο σωματίδιο συγκροτείται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο με ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ας σημειώσουμε μονάχα εκείνα τα χαρακτηριστικά που εμφανίζονται για πρώτη φορά στα χρονικά της επιστήμης. Ποτέ άλλοτε δεν δημιουργήθηκε μια τόσο πολυμελής και αυστηρά ιεραρχημένη κοινότητα για να εκτελέσει ένα τόσο πολυδάπανο πείραμα - η μόνη, ενδεχομένως, εξαίρεση είναι η προετοιμασία της ατομικής βόμβας, όπου, όμως, ο επικεφαλής ήταν στρατηγός και έγινε σε καιρό πολέμου. Ποτέ άλλοτε δεν έγινε ένα πείραμα που είναι αδύνατον να επαναληφθεί από άλλους, αλλάζοντας, έτσι, μια καταστατική αρχή της επιστημονικής πρακτικής, αφού η δυνατότητα επανάληψης ενός πειράματος ιστορικά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα της επιστημονικής δραστηριότητας. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσο έντονες διαμάχες για τόσες πολλές δεκαετίες σχετικά με τις συγκεκριμένες ερευνητικές κατευθύνσεις των ερευνητών που θα καταλάμβαναν θέσεις σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα και της αντίστοιχης χρηματοδότησής τους. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε ένα τόσο συντονισμένο εκλαϊκευτικό εγχείρημα (ενδεχομένως με εξαίρεση την αποστολή στη Σελήνη) για να μας προετοιμάσει να (υπο)δεχτούμε ως συγκλονιστικής σημασίας μια εξέλιξη, η οποία ιστορικά αποτελεί ενδιαφέρουσα μεν εξέλιξη, αλλά σίγουρα όχι τη «σημαντικότερη των τελευταίων 100 ετών», όπως συνήθως προβάλλεται.

Η πρόσληψη του σωματιδίου ως κοινωνικά κατασκευασμένου δεν αποτελεί έμμεση καταγγελία για το ότι δεν διοχετεύτηκε η ενεργητικότητα και δημιουργικότητα τόσων ανθρώπων σε άλλους τομείς. Αντιθέτως, η πρόσληψη του σωματιδίου ως κοινωνική κατασκευή αποπειράται να υπογραμμίσει το ότι η κατανόηση του ρόλου και της σημασίας του είναι δυνατή μόνον αν τοποθετηθεί σε μια μήτρα που την συναπαρτίζουν τα παραπάνω στοιχεία. Το σωματίδιο είναι απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών επιλογών ως προς το είδος και την κατεύθυνση της έρευνας στη φυσική, είναι απόρροια συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στους φυσικούς, είναι απόρροια ανελέητων ακαδημαϊκών διαμαχών, είναι απόρροια ενός εκλαϊκευτικού εγχειρήματος με στόχο την ενημέρωση των πολιτών όχι τόσο για το σωματίδιο αυτό καθεαυτό όσο για την επαναβεβαίωση του θριάμβου της επιστήμης.

Ο θρίαμβος της επιστήμης

Ένας (συγκεκριμένος) θρίαμβος, λοιπόν, της επιστήμης ήταν το μεγάλο ζητούμενο στις μέρες μας. Χρειαζόταν ένας θρίαμβος για να αποκατασταθεί, έστω και εν μέρει, η χαμένη τιμή της επιστήμης, αφού, παρά τις επιμέρους επιτυχίες της, η επιστήμη διέψευσε τις προσδοκίες που ή ίδια είχε καλλιεργήσει. Κυρίαρχο στοιχείο των προσδοκιών ήταν οι ουτοπίες που διατυπώθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο - οι ουτοπίες που αποτέλεσαν και το απαραίτητο νομιμοποιητικό στοιχείο συγκεκριμένων αναπτυξιακών, επιστημονικών και τεχνολογικών επιλογών. Μια τέτοια ουτοπία ήταν η λεγόμενη ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας: ένας κόσμος όπου η φτηνή ενέργεια θα έφερνε τέλος στη φτώχεια και ανάπτυξη για όλες τις χώρες. Περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα, από την τόσο καλά φροντισμένη εικόνα αυτής της ουτοπίας έχει μείνει ένα κουρελιασμένο είδωλό της, έχει διαμορφωθεί μια πραγματικότητα που δεν περιέχει σχεδόν κανένα από τα στοιχεία τού τόσο ιδανικού κόσμου που η επιστήμη είχε υποσχεθεί. Αυτή η τόσο μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στις υποσχέσεις της επιστήμης και τη σημερινή πραγματικότητα οδήγησε στον κλονισμό της πίστης πολλών ως προς τις υποσχέσεις της επιστήμης.

Όσοι είχαν επενδύσει πολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά σε ένα μοντέλο ανάπτυξης που προέβαλλε τη συγκεκριμένη ουτοπία, είχαν την ανάγκη του (αναμενόμενου) θριάμβου στο CERN. Θα ξαναθύμιζε τις σχεδόν μαγικές ικανότητες της επιστήμης, τις σχεδόν χωρίς όρια ικανότητες της τεχνολογίας.

Η ζωή όμως τα έφερε ανάποδα.


Οι υποσχέσεις που διαψεύσθηκαν

Ο θρίαμβος του CERN ανακοινώθηκε τη ίδια μέρα που μια ανεξάρτητη επιτροπή εξαιρετικά έγκυρων επιστημόνων την οποία όρισε το ιαπωνικό Κοινοβούλιο δημοσιοποίησε την έκθεσή της σχετικά με την καταστροφή στη Φουκουσίμα. Το πόρισμά της καταγγέλλει πως για τη βιβλικών διαστάσεων καταστροφή φταίνε οι άνθρωποι και όχι η φύση. Η έκθεση σχετικά με το ατύχημα στη Φουκουσίμα είχε ελάχιστη προβολή στα ΜΜΕ, συγκριτικά με τις εξελίξεις στο CERN. Μπορεί τα ΜΜΕ να θέλησαν να προβάλουν περισσότερο το CERN ώστε ο θρίαμβος της επιστήμης να επισκιάσει το εφιαλτικό της πρόσωπο. Ή μια τέτοια προκλητική περιφρόνηση για την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να οφείλεται στο ότι η Φουκουσίμα θεωρήθηκε κάτι το “σύνηθες”, κάτι που έχει κορεστεί ειδησεογραφικά, ενώ οι εξελίξεις στο CERN είναι κάτι πιο σπάνιο. Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, η κατάρρευση των πυρηνικών αντιδραστήρων στη Φουκουσίμα και η συγκεκριμένη έκθεση αποτελούν τη χαριστική βολή σε μια καταρρακωμένη ουτοπία, μετά και τα πολλά πλήγματα που δέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Θανάσιμα πληγωμένο όμως δεν βγαίνει μόνο το μέλλον των πυρηνικών αντιδραστήρων. Μαζί με τη Φουκουσίμα κατέρρευσε ένα πολλά υποσχόμενο όραμα για το μέλλον των κοινωνιών και ένα πλέγμα υποσχέσεων που διαμορφώθηκαν στη δίνη της μεταπολεμικής παντοδυναμίας των φυσικών. Η διαχείριση των εξελίξεων στο CERN, κυρίως από τις εφημερίδες και τα ΜΜΕ, είναι ουσιαστικά και μια προσπάθεια να διασωθεί αυτό το όραμα.

* Ο Κώστας Γαβρόγλου είναι καθηγητής Ιστορίας των επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μια νέα αναφορά για το «τέλος του κόσμου» το 2012

Στη Γουατεμάλα κατά τις ανασκαφές του οικοπέδου La Corona οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα δεύτερο εύρημα, το οποίο... περιέχει επιγραφές, οι οποίες χρονολογούνται ως 695-696 μ.Χ.

Το ανακαλυφθέν εύρημα πληροφορεί, πως το τέλος του κόσμου θα συμβεί στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.

Η επιγραφή, η οποία αποτελείται από 56 ιερόγλυφα, βρέθηκε σε μέρος σκάλας. Ο επικεφαλής των ανασκαφών επεξήγησε, πως οι ινδιάνοι χρησιμοποιούσαν το ημερολόγιό τους για να διατηρούν την σταθερότητα σε περιόδους κρίσης, και όχι για να προβλέπουν την ερχόμενη αποκάλυψη.

Σύμφωνα με μια έρευνα, ο κάθε δέκατος κάτοικος της Γης πιστεύει στην προφητεία των αρχαίων ινδιάνων Μάγια, σχετικά με το ότι η ιστορία της ανθρωπότητας θα τερματίσει το 2012, και αναμένουν στο τέλος του τρέχοντος έτους την αποκάλυψη.

Πυραμίδες βυθισμένες στο Τρίγωνο των Βερμούδων

Αυτές οι παράξενες δομές,υποβρύχιες πυραμίδες,είναι σε βάθος δύο χιλιάδων μέτρων και εντοπίστηκαν με τη... βοήθεια ενός σόναρ, σύμφωνα με τους ωκεανογράφους Δρ Meyer,και Verlag. Μελέτες για άλλες δομές, όπως της Yonaguni στη σύγχρονη Ιαπωνία, επέτρεψαν στους επιστήμονες να καθορίσουν ότι αυτές οι δύο γιγαντιαίες πυραμίδες, που είναι από κάτι σαν γυαλί,είναι πραγματικά εντυπωσιακές -. Η κάθε μία από αυτές είναι μεγαλύτερη από την πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο.

Πρόσφατα αμερικάνοι και γάλλοι επιστήμονες καθώς και από άλλες χώρες διεξάγουν έρευνες σε περιοχές του βυθού του Τριγώνου των Βερμούδων,και ισχυρίζονται πως έχουν βρει μια πυραμίδα όρθια στο βυθό της θάλασσας που είναι η πρώτη υποθαλάσσια που έχει ποτέ ανακαλυφθεί. Το μήκος της βάσης της πυραμίδας φτάνει τα 300 μέτρα, 200 μέτρα σε ύψος και η απόσταση από τη βάση προς την κορυφή της πυραμίδας είναι περίπου 100 μέτρα πάνω από τον πυθμένα της θάλασσας. Τα προκαταρκτικά αποτελέσματα δείχνουν ότι η δομή αυτή πρέπει να είναι κατασκευασμένη από γυαλί ή (κρύσταλλο;) Υλικό, καθώς είναι εντελώς λείο και μερικώς διαφανή.

Όταν μιλάμε για το μέγεθος τους, αυτό που πρόσφατα ανακαλύφθηκε εκ νέου είναι ότι η πυραμίδα αυτή είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος από τις πυραμίδες της αρχαίας Αιγύπτου. Στην κορυφή της πυραμίδας υπάρχουν δύο πολύ μεγάλες τρύπες,που το θαλασσινό νερό μπαίνει με υψηλή ταχύτητα κίνησης και μέσω μιας δεύτερης τρύπας τα μανιασμένα κύματα κυλούν σχηματίζοντας μια γιγαντιαία δίνη που κάνει τα νερά γύρω από αυτήν την αιτία για ένα τεράστιο κύμα και ομίχλη στην επιφάνεια της θάλασσας. Αυτή η νέα ανακάλυψη καθιστά τους επιστήμονες να αναρωτιούνται αν αυτό έχει μια επιρροή στα διερχόμενα σκάφη και αεροπλάνα και θα μπορούσε να είναι η αιτία για όλο το μυστήριο που περιβάλλει την περιοχή.
Τελευταία χάνεται κατά τη διάρκεια μετακίνησης των πόλων. 

Υπάρχουν πολλοί δυτικοί μελετητές που υποστηρίζουν ότι η πυραμίδα στο βυθό της θάλασσας μπορεί να είχε γίνει αρχικά στην ηπειρωτική χώρα,και μετά ένας καταστροφικός σεισμός χτύπησε και άλλαξε εντελώς το τοπίο. Άλλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν, τα νερά της περιοχής στο Τρίγωνο των Βερμούδων μπορεί να είχαν ως μία από τις δραστηριότητες ακρογωνιαίου λίθου του λαού της Ατλαντίδας, και οι πυραμίδες στο βυθό της θάλασσας μπορεί να είναι μια αποθήκη εφοδιασμού τους. Ίσως έχει σχέση με την υποβρύχια ανθρωποειδή φυλή που ανακαλύφθηκε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον το 2004 – οι λεγόμενοι “υδάτινοι πίθηκοι “όντα?

Μία πιο λεπτομερής μελέτη με την πάροδο του χρόνου θα δώσει αποτελέσματα που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς.Οι επιστήμονες έχουν εξετάσει όλα τα δεδομένα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η επιφάνεια είναι απόλυτα ομαλή γι ‘αυτό να μοιάζουν να είναι από γυαλί ή πάγο. Το μέγεθος των πυραμίδων είναι σχεδόν τρεις φορές στο μέγεθος από τις πυραμίδες του Χέοπα. Αυτή η είδηση ήταν εντυπωσιακή, και συζητήθηκε σε μια διάσκεψη στη Φλόριντα,και αναφέρθηκε σε τοπικές εφημερίδες.Οι δημοσιογράφοι που ήταν παρόντες σε αυτό, έχουν πάρα πολλές φωτογραφίες και υψηλής ανάλυσης ηλεκτρονικά δεδομένα, τα οποία δείχνουν τις τρισδιάστατες πυραμίδες απολύτως ομαλές, χωρίς να καλύπτονται από καμία επιφάνεια και χωρίς υπολείμματα από φύκια ή ρωγμές.

Υπάρχει επίσης η υποψία ότι το τρίγωνο των Βερμούδων και η περιοχή όπου αυτή η πυραμίδα υποτίθεται ότι βρίσκεται να είναι κάποιο είδος «Αγίων Τόπων» που προστατεύεται από τους περίφημους Άτλαντες – και πως ότι περνάει πάνω από την τοποθεσία θεωρείται μια προσφορά…Άλλοι υποθέτουν ότι η πυραμίδα μπορεί να προσελκύσει και να συλλέξει τις κοσμικές ακτίνες , από το λεγόμενο “ενεργειακό πεδίο” ή “κβαντικό κενό” και ότι αυτό μπορεί να χρησιμοποιείται ως μονάδα παραγωγής ενέργειας από τους Άτλαντες.Με το μυστήριο ακόμα να εξακολουθεί να περιβάλλει τις πυραμίδες της Αιγύπτου,και το γεγονός ότι οι δομές της πυραμιδικής φαίνεται να βρίσκονται σε όλους σχεδόν τους αρχαίους πολιτισμούς,θα να είναι δύσκολο να ειπωθεί κάτι για την προέλευση αυτής της δομής (εάν υπάρχει πραγματικά)
Εμείς πάντως μέσα από την σελίδα της Αποκάλυψης θα προσπαθήσουμε να σας φέρουμε αυτό το είδος των ειδήσεων πριν το κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Γι ‘αυτό είμαστε εδώ. Αυτή είναι η αποστολή μας.

Δεν είναι και πολύ πραγματικές για μένα, δήλωσε ο Calvin Jones του τμήματος των ιστορικών πόρων της Φλόριντα. Είμαι πάντα ανοιχτό μυαλό και πάντα θέλω να μαθαίνω νέα πράγματα. Αλλά η ιδέα μιας πυραμιδικής δομής, πόσο μάλλον να ένα από γυαλί, σε περισσότερα από 10 πόδια νερού -. οι πιθανότητες είναι περίπου μία στο εκατομμύριο.

Ο Jones είπε ότι αν είναι μια πραγματική αρχαιολογική ανακάλυψη, η πυραμίδα θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί μεταξύ 10,000 π.Χ. και 6,000 π.Χ., όταν η υφαλοκρηπίδα δεν καλύπτονταν από νερό.

Στην Φλόριντα αρχαιολόγοι συμφωνούν μαζί του για το χρονικό διάστημα, αλλά διαφωνούν με πολλούς άλλους της ομάδας για τους ισχυρισμούς τους.

Από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Φλόριντα ο ανθρωπολόγος και καθηγητής Glen Doran είπε ότι η πρώτη πυραμίδα χρονολογείται περίπου στο 4.000 π.Χ. και όλες οι νεότερες στον παγκόσμιο χώρο πυραμίδες μετά την 1 μ.Χ. Έτσι, μία τέτοια δομή ανοικτά των ακτών της Φλόριντα θα είναι τουλάχιστον 2,000 ετών νεότερη από όλες τις άλλες γνωστές πυραμίδες.

Άλλες Υποβρύχιες Πυραμίδες 

Το 1977, μία μυστηριώδης ανακάλυψη έγινε στο βυθό του Ατλαντικού ωκεανού, σχετικά με μια άγνωστη τεχνολογία. Μία 650-πόδια πυραμίδα μυστηριωδώς φωτίστηκε, με άσπρα νερά γύρω της και έγινε μια συγκλονιστική αντίθεση με τα μαύρα νερά σε αυτό το βάθος. Η ανακάλυψη έγινε και φωτογραφήθηκε από την αποστολή Αρλ Μάρσαλ από το Cay Sal.
Μια άλλη τεράστια πυραμίδα, στα 10,000 πόδια νερού του Ατλαντικού, έχει αναφερθεί και έχει βρεθεί ένας παλλόμενος κρύσταλλος πάνω της, από την αποστολή του Τόνι Benik. Η ομάδα βρήκε επίσης ένα αδιαφανές δισκίο κρύσταλλο εκεί, και ανέφερε ότι, όταν ένα φως μέσα σε δοκάρια και μυστηριώδεις επιγραφές έγιναν ορατές.

Περισσότερες υποβρύχιες πυραμίδες βρέθηκαν στην Κεντρική Αμερική, Γιουκατάν, και τη Λουιζιάνα,και θόλους που βρέθηκαν στα Στενά της Φλόριντα. Ένα μαρμάρινο κτίριο σε στιλ Ελληνικό βρέθηκε μεταξύ της Φλώριδας και της Κούβας.

Άλλες πυραμίδες έχουν εξερευνηθεί από τον Δρ Ray Brown στον βυθό θαλασσών στα ανοικτά των Νήσων Μπαχάμες το 1970.Ο Μπράουν συνοδεύεται 4 από δύτες, οι οποίοι βρέθηκαν επίσης σε δρόμους, θόλους, ορθογώνια κτίσματα, αγνώστων μεταλλικά εργαλεία, και ένα «μυστηριώδη» κρυστάλλινο άγαλμα που κατέχουν και περιέχει μικροσκοπικές πυραμίδες. Οι συσκευές μετάλλων και κρυστάλλων ελήφθησαν στη Φλόριντα για ανάλυση σε ένα πανεπιστήμιο εκεί. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν ότι η κρυσταλλική ενέργεια ενισχύεται περνόντας μέσα από αυτό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για το γυαλί στην πυραμίδα!

ΣΤΗΝ ΝΑΣΑ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΣΑΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ ...!!!!

ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΠΟΙΚΙΑ ?


Τρένα που θα πηγαίνουν στο διάστημα; Αυτός είναι ο νέος τρόπος που σκέφτηκαν οι επιστήμονες προκειμένου να καταργήσουν τις πολυδάπανες και ρυπογόνες πυραυλικές εκτοξεύσεις των διαστημικών οχημάτων. Στόχος τους να εκμεταλλευτούν την τεχνολογία των σύγχρονων μαγνητικών τρένων υψηλής ταχύτητας: Τα τραίνα θα επιταχύνονται μέσα μια αεροστεγή σήραγγα, η οποία θα φτάνει στην κορυφή ενός ψηλού βουνού και από εκεί θα εκτοξεύονται στο διάστημα.Το φιλόδοξο πρόγραμμα ονομάζεται StarTram (αστρικό τραμ) και υιοθετήθηκε από τη NASA, η οποία αναζητεί προτάσεις και ιδέες για την εφαρμογή του. Οι δικοί μας ερευνητές και επιστήμονες από το ΕΜΠ και τον Δημόκριτο ήδη οραματίζονται τον Όλυμπο ως μελλοντικό διεθνές κοσμοδρόμιο. (http://www.startram.com/, http://www.elinaas.gr/nea_002.html,https://innovate.nasa.gov/innovation/startram )
Το ελληνικό πρόγραμμα Startram “Όλυμπος – Ζευς”
Η ελληνική υποψήφια συμμετοχή στο StarTram ονομάζεται “Όλυμπος – Ζευς”, το δε διαστημικό όχημα μεταφοράς μικρών φορτίων που προτείνει λέγεται Ζευς. Όπως προαναφέρθηκε, η βασική αρχή πρόωσης των οχημάτων αυτών θα βασίζεται στην τεχνολογία που ενσωματώνουν τα ταχύτατα τρένα μαγνητικής αιώρησης (Maglev), τα οποία ήδη ταξιδεύουν αιωρούμενα λίγα εκατοστά επάνω από το έδαφος προηγμένων χωρών του πλανήτη, αγγίζοντας έως και τα 600 χιλιόμετρα την ώρα. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι τα αστρικά τραμ, αν επιταχυνθούν μέσα σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη σήραγγα κενού χωρίς τριβές, θα μπορέσουν τελικά να αναπτύξουν ταχύτητα 32.200 χιλιομέτρων την ώρα, η οποία απαιτείται για να μπουν σε τροχιά γύρω από τη Γη – και μάλιστα χωρίς καθόλου καύσιμα.
Φθηνά εισιτήρια και μεταφορές δεμάτων
Σύμφωνα με την εκτίμηση των ειδικών, η επιβατηγός έκδοση των διαστημικών τρένων ίσως αργήσει 20 χρόνια, ενώ θα απαιτηθούν γύρω στα 60 δις δολάρια για την υλοποίηση του σχεδίου. Οι μηχανικοί της NASA σκέφτηκαν αρχικά να εφαρμόσουν την ιδέα σε πολικές περιοχές όπως η Αλάσκα, ο Βόρειος Καναδάς, η Γροιλανδία, η Σιβηρία και η Ανταρκτική. Υπολόγισαν μάλιστα ότι το κόστος μεταφοράς στο διάστημα θα μειωθεί δραματικά με τη χρήση των αστρικών τραμ: Η αποστολή δεμάτων…σε τροχιά θα στοιχίζει 50 δολάρια το κιλό, ενώ ένα απλό επιβατικό εισιτήριο περίπου 5.000 δολάρια. Η εμπορική εκμετάλλευση του σχεδίου μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε διαστημικά ξενοδοχεία σε τροχιά γύρω από τη Γη, που θα απευθύνονται σε μεσαία βαλάντια (!). Οι ειδικοί εκτιμούν επίσης ότι τα ποσοστά ατυχημάτων θα βρίσκονται στα ίδια επίπεδα με αυτά των σύγχρονων αεροσκαφών. Ωστόσο ως πιο σημαντική εφαρμογή του σχεδίου θεωρούν την έγκαιρη και άμεση αναχαίτιση κάποιας πιθανής απειλής για τη Γη, που θα έχει τη μορφή ενός αστεροειδή ή κομήτη με τροχιά προς τον πλανήτη μας. Όσον αφορά το απώτερο μέλλον, ακολουθούν ταξίδια και εποίκηση του διαστήματος, καθώς και εκμετάλλευση πόρων από περιπλανώμενα αστρικά σώματα.

Η NASA θέλει να μετακομίσει τη Γη;;

Επιστήμονες βρήκαν έναν ασυνήθιστο τρόπο για να σταματήσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη: να τον μετακινήσουν σε ένα πιο ψυχρό σημείο του διαστήματος.




Το μόνο που χρειάζεται να γίνει είναι να περάσουν με δύναμη δίπλα από τη Γη μερικοί κομήτες και η τροχιά της θα μεταβληθεί. Ο κόσμος μας, τότε, θα μεταφερθεί σε ένα ασφαλέστερο και ψυχρότερο σημείο του ηλιακού μας συστήματος.


Η εκπληκτική αυτή ιδέα της βελτίωσης της διαπλανητικής μας γειτονιάς είναι επινόηση μίας ομάδας μηχανικών της NASA και Αμερικανών αστρονόμων, οι οποίοι ισχυρίζονται πως το σχέδιο τους θα μπορούσε να εξασφαλίσει άλλα 6 δισεκατομμύρια χρόνια χρήσιμης ζωής στον πλανήτη μας.

«Η τεχνολογία δεν είναι σε καμία περίπτωση παρατραβηγμένη,» δήλωσε ο Δρ. Γκρεγκ Λόγκλιν, από το Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA, στην Καλιφόρνια. «Πρόκειται για τις ίδιες τεχνικές που προτείνουν οι άνθρωποι προκειμένου να εκτραπεί η πορεία ενός αστεροειδή ή ενός κομήτη που κατευθύνεται προς τη Γη. Δεν χρειαζόμαστε απότομη ενέργεια για να μετακινήσουμε τη Γη, απλά χρειαζόμαστε λεπτότητα στον σχεδιασμό και τον χειρισμό.»

Το σχέδιο, που επινόησε ο Δρ. Λόγκλιν και οι συνεργάτες του Ντον Κορικάνσκι και Φρεντ Άνταμς, απαιτεί την προσεκτική κατεύθυνση ενός κομήτη ή ενός αστεροειδούς ώστε να περάσει ξυστά από τον πλανήτη μας και να μεταφέρει τμήμα της βαρυτικής του ενέργειας στη Γη.

«Η ταχύτητα της τροχιάς της Γης θα αυξηθεί και έτσι ο πλανήτης μας θα μετακινηθεί σε μία υψηλότερη τροχιά, μακριά από τον Ήλιο,» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Λόγκλιν.

Οι μηχανικοί θα κατευθύνουν τότε τον κομήτη τους ώστε να περάσει πολύ κοντά από τον Δία και τον Κρόνο και να συμβεί η ακριβώς αντίθετη διαδικασία. Ο κομήτης θα πάρει ενέργεια από έναν από τους δύο αυτούς γιγάντιους πλανήτες. Στη συνέχεια, η τροχιά του θα τον γυρίσει πίσω προς τη Γη και η διαδικασία θα επαναληφθεί.

Βραχυπρόθεσμα, το σχέδιο αποτελεί μία ιδανική λύση στο πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αν και η ομάδα κατέληξε σε αυτή την ιδέα προκειμένου να προλάβει έναν πιο δραστικό κίνδυνο. Ο Ήλιος αναμένεται να υπερθερμανθεί σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια και η βιόσφαιρά μας εκτίθεται σε σοβαρότατο βαθμό, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να ψηθούμε.

Εξ' ου, λοιπόν, και η απόφαση της ομάδας να σώσει τη Γη. «Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τοποθετήσουμε έναν χημικό πύραυλο σε έναν αστεροειδή ή έναν κομήτη και να τον πυροδοτήσουμε την κατάλληλη στιγμή,» πρόσθεσε ο Λόγκλιν. «Είναι βασικές αρχές της επιστήμης των πυραύλων.»


Παρόλα αυτά, υπάρχουν δύο πράγματα στην όλη ιδέα που προκαλούν ανησυχία. Πρώτον, οι μηχανικοί του διαστήματος θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί με το πώς θα κατευθύνουν τον αστεροειδή ή τον κομήτη προς τη Γη. Ακόμα και ο παραμικρός λάθος υπολογισμός στην τροχιά θα μπορούσε να τον ρίξει πάνω στη Γη -με ολέθριες συνέπειες.

Είναι ένας κίνδυνος που η ομάδα αναγνωρίζει. «Η σύγκρουση ενός αντικειμένου διαμέτρου 100 χιλιομέτρων με τη Γη, σε κοσμική ταχύτητα, θα αποστείρωνε τη βιόσφαιρα, τουλάχιστον σε επίπεδο μικροβίων,» υπογραμμίζει η ομάδα σε μία μελέτη της Αστροφυσικής και της Επιστήμης το Διαστήματος. «Δεν μπορεί να δοθεί περισσότερη έμφαση στον κίνδυνο.»

Τι θα γίνει, όμως, με τη Σελήνη; Εάν η Γη μετακινηθεί από την τρέχουσα θέση της, «πολύ πιθανόν η Σελήνη να απομακρυνθεί από τη Γη», με αποτέλεσμα να αναστατωθεί ριζικά το κλίμα του πλανήτη.

Οι κριτικές αυτές βρίσκουν σύμφωνους τους επιστήμονες. «Η έρευνά μας έδειξε με ποιον τρόπο η Γη θα ισορροπήσει αρμονικά στο ηλιακό σύστημα,» παραδέχεται ο Λόγκλιν. «Εντούτοις, το σχέδιό μας έχει πρακτικές συνέπειες. Οι υπολογισμοί μας δείχνουν πως για να μετακινηθεί η Γη σε μία ασφαλέστερη μακρινή τροχιά, θα πρέπει να περάσει από ασταθείς ζώνες και θα χρειαστεί προσεκτική καθοδήγηση και ώθηση. Οποιοσδήποτε εξωγήινος αστρονόμος, που θα παρατηρούσε το ηλιακό μας σύστημα, θα καταλάβαινε ότι συμβαίνει κάτι περίεργο και θα συνειδητοποιούσε πως υπεύθυνη για όλο αυτό είναι μία ευφυής μορφή ζωής.

«Το ίδιο ισχύει και για εμάς. Όταν παρατηρούμε άλλα ηλιακά συστήματα και εντοπίζουμε πλανήτες γύρω από άλλους ήλιους -κάτι που τώρα έχει αρχίσει να συμβαίνει- ίσως δούμε ότι κάποιος πλανήτης έχει μετακινηθεί. Τότε θα έχουμε τα πρώτα στοιχεία που θα αποδεικνύουν το έργο εξωγήινων όντων.»